ಒಂಟಿತಾನುವಾದಿಯ ಸ್ವಗತ

(Soliloquy of The Solipsist By Syliva Plath

http://allpoetry.com/poem/8498447-Soliloquy_Of_The_Solipsist-by-Sylvia_Plath)

ನಾನು?

ನಾನು  ಒಂಟಿಯಾಗಿ ನಡೆಯಲೆ;

ನಟ್ಟಿರುಳಿನ ಆ ದಾರಿ

ಉರುಳಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನನ್ನ ಕಾಲಡಿಯಿಂದ ತೂರಿ;

ಮುಚ್ಚುವಾಗ ನನ್ನ ಕಂಗಳು

ಮರೆಯಾಗುವವು ಕನಸು ಕಾಣುವ ಇವೆಲ್ಲ ಮನೆಗಳು;

ನನ್ನೊಂದು ಸ್ವೈರತೆಯ ತೋಲೆ

ತಿಂಗಳನ ಸುರಕಾಯ ಮಾಡುಗಳ ಮೇಲೆ

ಊರ್ಧ್ವವಾಗಿ ನೇಲುವುದು

ನಾನು

ಮನೆಗಳನು ಮುರುಂಟಿಸುವೆನಲ್ಲಿ

ಮರಗಳು ಕುಬ್ಜವಾಗುವುವು

ದೂರಕೆ ಸರಿಯುತ; ನನ್ನ ದಿಟ್ಟಿಯ ನೊಗವು

ಓಲಾಡಿಸುವುದು ಗೊಂಬೆ-ಮಂದಿಯೆ

ಅವು,  ತಾವು ಕರಗುವ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆಯೆ

ನಗುತ್ತವೆ, ಚುಂಬಿಸುತ್ತವೆ, ತೇಲುತ್ತವೆ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿ

ಊಹಿಸದೆ ನಾನು ಮಿಟುಕಲು ಬಯಸಿದಲ್ಲಿ

ಸತ್ತು ಹೋಗುತ್ತವೆ ಎಂದು

ನಾನು

ಒಳ್ಳೇ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗ

ಹುಲ್ಲಿಗೆ ಹಸಿರ ಹಚ್ಚುವೆನು

ಬಾನಿಗೆ ನೀಲ ಕಾಣಿಸುವೆನು, ಮತ್ತು ರವಿಗೆ ಹಾಕುವೆನು

ಹೊನ್ನು

ಏನಿದ್ದರೂ, ನನ್ನ ಶೀತಲ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ, ನಾನು ಹಾಡುವೆನು

ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯ ರಾಗ

ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಲು ಯಾವುದೇ ಬಣ್ಣವ ಮತ್ತು ನಿಷೇದಿಸಲು ಯಾವುದೇ ಹೂವಾಗ

ಮಲರುವುದ

ನಾನು

ತಿಳಿದಿದ್ದೇನೆ ನೀನು ತೋರುವೆ

ಮಿಂಚುತ ನನ್ನ ಬಳಿಯಲ್ಲಿ,

ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳದೆ ಎಂದೂ ನಿನ್ನ ಉದ್ಭವವಾದದ್ದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ

ವಾದಿಸುವೆ ಭಾವಿಸುತ ನಿನ್ನ

ಅರುಮೆಯ ಉರಿಯೇ ಸಾಕು  ಋಜು ಪಡಿಸಲು ಈ ಅಸ್ಥಿತ್ವವನ್ನ

ಅಂತಿದ್ದರು ಇದು ನಿಜವೆ

ನಿನ್ನೆಲ್ಲ ಅಂದ, ನಿನ್ನೆಲ್ಲ ಜಾಣ್ಯ,  ಉಡುಗೊರೆಯದು, ನನ್ನ ಪ್ರಾಣವೆ,  

ನನ್ನಿಂದ